Twee soorten dyslexie?

Afgelopen zondag ging ik lunchen met mijn oud-studiematen, alle zeven master SEN Dyslexiespecialist. We werken in het onderwijs; van speciaal onderwijs, tot een kleine dorpsmavo en grote scholengemeenschappen.

Voor het voorgerecht, tussen de verschillende gangen en na het nagerecht konden we volop kletsen. Over onszelf, ontwikkelingen op ons vakgebied, maar ook over meningen die mensen hebben over dyslexie, zoals Aleid Truijens in De Volkskrant. De kern van haar column is: Je hebt twee soorten dyslexie: aangeboren dyslexie en aangeleerde dyslexie. Aangeboren is échte dyslexie en aangeleerd is de schuld van falend taalonderwijs.

Ze schrijft ook dat mensen liever dyslectisch zijn dan dom. Nou weten wij dat dyslexie niets zegt over intelligentie. Maar, we weten ook dat een kind met dyslexie meer inspanning moet leveren om dezelfde studieresultaten te behalen als een kind zonder dyslexie. Intensieve begeleiding van de leerling kan daarbij het verschil maken. En verschil dat is er. Een van mijn studiematen werkt 80% en al deze tijd is beschikbaar voor begeleiding van dyslectische leerlingen. Een ander moet het doen met zes lesuren in de week voor begeleiding én dan ook nog haar collega’s leren de signalen van dyslexie te herkennen én haar collega’s leren passend onderwijs te geven in de klas.

Door hier met elkaar over te praten leren we veel over de verschillen tussen de scholen waar we werken, maar ook van elkaars best practice. Wat zijn nieuwe succesvolle aanpakken en wat kan beter?

En er is iets nieuws! Tenminste, zo wordt het gebracht. De prismabril! Aanhangers van deze bril claimen dat elk (dyslectisch) kind met behulp van de bril goed kan lezen. Pfff, gelukkig ligt het niet aan het taalonderwijs. Mijn studiematen en ik kunnen de bewering over de bril niet bevestigen. Wel hebben we ervaren dat een geprinte tekst op geel papier, in plaats van wit papier, ook goede resultaten geeft. Moeten we nu vrezen voor het voortbestaan van de dyslexiespecialist of is hier sprake van een overwaaiende hype?

Wat het ook is, mijn studiematen en ik blijven ons best doen om leerlingen met dyslexie, al dan niet aangeboren of aangeleerd, te helpen met hun leesvaardigheid en andere taalproblemen.