Ze willen straf

Ik heb een onrustige mentorklas. Het zijn stuk voor stuk lieve kinderen, dat wel weer. Maar als groep druk. Vooral de jongens, die als aapjes op de apenrots reageren op alles. Het liefst op elkaars gedrag natuurlijk. En de rustige meisjes vinden dat niet fijn.

Deze onrust is tijdens mijn mentorles inmiddels een vast gespreksonderwerp. Afgelopen woensdag besloot ik het anders aan te pakken.

Ik stuurde de leerlingen naar buiten voor wandeloverleg. In groepjes van drie liepen ze een stuk door de natuur. Tijdens het wandelen bespraken ze de oorzaak van het alfamannetjesgedrag. En, misschien wel het belangrijkste, wat eraan gedaan kon worden. De opdracht werd heel serieus aangepakt; druk gebaren ze naar elkaar, zo nu en dan staan ze stil een en al aandacht voor elkaar. Met plezier en trots keek ik naar hen.

In de klas bespraken we het resultaat. En wat denk je? De leerlingen willen straf! Je leest het goed: straf. De docenten moeten doen wat ze zelf zeggen. Dus niet meer: ‘De volgende keer beter’, maar lik op stuk. De boefjes die onrust veroorzaken, moeten dat voelen. Zij moeten straf of uurtjes krijgen. Vinden alle leerlingen!

Zij hebben mij uitgedaagd. Consequent handelen. Oei, dat is niet mijn sterkste kant. Maar ik ga het wel doen, de volgende les al.